Падзеі як цягнік, неімаверна хуткі, што ў будычуню не ідзе – ляціць,
Хто ў ім на працу рушыць, хто на адпачынак,
Даволі ў ім людзнй, жанатых, вольных, хлапчукоў, дзяўчынак
Да мар сваіх, лятуць, надзеі за маяк, арыентыр прыняўшы.
Хоць мэт ва ўсіх багата, ёсць рух да тых часоў, пакуль хтось з іх за чырвань крана ні рване.
Але ад выпадкаў такіх жыццё перасцягло нас , зняўшы трос ад тармазоў.
Ні спыніцца той рух, ні запаволіць нават ход, бо так наканавана нам з вякоў.
Чароўнае сярэднявечча гэта міт?
Ні пагадзіцца здольны той, хто там ні быў.
Ні быў у галечы, голадзе, нястачы,
Хто ні хварэў на пранцы, сіфіліс, гангрэну…
Дзяцей хто ні губляў у пакутах маці бачыў.
Братоў хто ні хаваў, забітых у вайне чужой.
А як жа ш рыцарства і дамы сэрца, запытаеш?
Жалезных і іржавых блях пачуеш скрыгаценне.
Заплаканых вачэй, выгледжваючых з надзеяй у далечы, што вернецца праз невызначаны час той, каго хутчэй за ўсё і ні чакае.
А вершы тагачасныя, веды ў навуках…
Каму патрэбен тых санэтоў слог, калі адсоткаў 90 ні ведаюць як выглядаюць літары?
Увайшоўшы ў пакой, што да сённяшняй раніцы выконваў ролю працоўнага модуля, Карст адчуў змены ні адразу. Усё было на мейсцы, дакладней нічога ні было ўвогуле, прастора была адкрытай. Але нешта ўсёж “чапляла”. Агледзіўся. Асцярожна прайшоўся ўздоўж сцяны, усё як заўсёды, але тут нешта мільганула і зноў знікла… вясёлка. Ён дакладна ведаў, што на караблі са штучным асвятленнем такое німагчыма, зрабіў крок назад, ізноў усё паўтарылася. Імгненна знерухомеў, бо зразумеў усё. Усё што адбылося, але як?
Пасярод памяшкання ляжалі “кветкі”, что ні раз ён бачыў на тым баку цемры, так ён называў бязмежжа грузавых адсекаў карабля, бо ні толькі гукі ў іх губляліся, але і святло, што траплялася ў гэту безлітасную пастку. То бок паходжанне букету ён ведаў, ведаў, што іх структура разляталася на дробныя аскепкі ні толькі ад дотыку, але і ад гуку нават ад няўрымслівага подыху і таму чарговае, але як?
Маніторы паказвалі ‘9523 дзень’. 9523 быў учора, такі самы ён будзе і заўтра – 9523. Як і з самай першай сустрэчы, Мара зранку баялася паказацца Карсу на вочы. Яго дзікі нораў і хуткасць, з якой ён рабіў высновы і дзейнічаў, страшылі яе. Так і сёння. І зноў убачыўшы незнаёмую постаць, яна схавалася пад коўдрай. І зноў ён схапіў і працягнуў Мару праз усе блокі, не зважаючы ўвагі на яе стогны.
З кожным 9523-м днём, Мара ўсё болей напаўнялася нейкім дзіўным і нечаканым для яе самой жаданнем: пазбавіцца ад гэтага халоднага металічнага колеру навокал, дадаць жыцця і цеплыні пакоям. Шкляныя кветкі яна знайшла выпадкова, калі блукала па караблі, каб хоць чымсьці быць занятай. Узрадаваная сваёй знаходкай, яна хуценька падбегла і ўжо хацела схапіць гэтыя кветкі, як паветра ад яе руху адразу рассыпала тонкія пялёсткі на сотні аскепак.
Прывіт, надвор’е дрэнь,
Вецер дуе ў вуха.
Ні сцапіць бы танзіліт,
Нейкая ніпруха.
…..
Дзень пачаўся хораша,
Як быць яму павінна:
Рэп, ‘прыгоды’ хлапчука,
Гастранамічныя навіны.
…..
Сябра ў госці завітаў,
Гарбату прывёз,
Пра жыццё-быццё казаў,
Рассмяшыў да слёз.
….
Дождж ідзе, хмары лятуць,
Птушкі ў вырай цягнуцца,
Боты побач вунь стаяць…
Вось такая пятніца!
….
Манітор. ‘Бінарны код’
Дасыхае мерна.
Слоўнік. Кнігі. Думак брод.
Увачавідкі. Афэрма 😉
ЁН:
Чароўны свет той,
Дзе існуеш ты!
Шлях да яго мой –
Тры словы, як вярсты,
Складаецца ён з мрой,
З далоняў, што працягнеш ты.
Мне наталіцца як табою.
ЯНА:
Той свет ‘чароўны’ –
Ён не толькі мой.
Там без цябе
Няма мне мейсца!
Хай прыйдзе час,
Хай думак рой
Ажыццявіцца
І будзе ўсё нябесна 😉
Прывітанне, праходзь, сядай. Так, гэта Нашае новае жытло, не не смейся, думкам, рыфмам, марам, мроям, летуценням таксама патрэбен дом, насамрэч як і людзям. Даўнейшым сябрам тут таксама рады, пасыльны з Трокаў заўсёды тут знойдзе прытулак, юнакі нарэшце дойдуць праз жытнёвыя палі да кузні, Карст адпачне…
Тут можаш фарбаваць сцены ў колеры, якія табе падабаюцца (нават зялёны), клеіць шпалеры, кіраваць часам, жангляваць галактыкамі. Тут для цябе сусвет як дзьмухавец, празрысты, невясомы і здольны стаць напоўненным жыццём і падзеямі ў тваіх руках.
Так, менваіта хвалі, памылкі тут німа, надаць настрою нейкую іншую геаметрыю было б як мінімум саманадзейна.
Так і далейшыя запісы будуць весціся, насмрэч я так спадзяюся, пад уздзеянем натхнення, жадання.
Хто я? Праз нейекі час дазнаемся разам, пакуль Traven Listapad, ні болей ні меней.
Traven Listapad