Спатканне

Заснежаных сняжынак бель,Абталых гурбаў пах.Адценне цынамонуЗдалёк ляціць як птах. Ляціць і адкрываеТых пахаў дзіўны свет,Дзе побач на ўзбярэжжыЯНА і ЁН у абед.

Узбярэжжу

Будаваць – не тое самае, што руйнаваць. Пакрысе вярну радкі сюды, дзе ім самае мейсца. Храналогія, вядома, парушана. І ўжо нельга прасачыць эвалюцыю хваляў. Але ж тое, мо, было б цікава чытачу. Мы ж з табою ведаем, як і калі разгортваліся падзеі. Так, летапіс незваротна страціў утульнасць. Прабач… Нязвыкла пра цябе пісаць у прошлым часе,Але…

Загадка жыцця

Ні на кані, ні пешшу, Ні разам, ні асобна. Адное толькі цешыць: Усё гэта – верагодна. Ні голы, ні апрануты, Ні раптам, ні па пляне. Адное толькі вабіць: Усё гэта – рэальна. Ні побач, ні далёка, Ні сябра, ні каханак. Адное забаўляе: Усё гэта – не банальна 😈

“Трансцэндэнтнае” трымценне

Шмат што можа вымусіць чалавечую істоту адчуць вось гэта самае трымценне : музыка, што кранае струны душы, голас спевака, адценні колераў. Але адно дае асалоду цалкам і не па частках – гэта другі чалавек. І не дзеяннямі сваімі. А толькі тым, што гэты чалавек ЁСЦЬ. Наўпрост ЁСЦЬ.

ні МЫ і ні пра НАС.

зрабіць САБЕ з ЦЯБЕ німа на мэце?пабачыць у ТАБЕ СЯБЕ хачу?і ні пытай МЯНЕ ТЫ зараз ні ў якім сэнсе!ТЫ ж ведаеш МЯНЕ, папросту прамаўчу!

Пераклад.

Яна Ніхто, а ён НіЯкей, Хто вы і колькі вас? Пара Нііх, не скажаш лепей! Ператварыў у выгнанцаў лёс! Нікімсці быць німа таго гаротней! Рапухай па над усім узлез, Каб дзень пражыўшы, вымавіць гучней (Да багны роднае, да навакольных лоз!) Да багны роднае, да навакольнае балота! Эмілі Дыкенсан (1830-1886)

Што наконт перакладу?

Эмілі Дыкенсан (1830-1886)

Жыццё нібыта галаўны боль. адны ўзгадваюць – раней было лепей, другія чакаюць – пакуль усё скончыцца, толькі адзінкі прымаюць ЯГО – як ёсць.

Платоў каваных кайданы – умоўнасцяў вязніцы                             Усепранікальных гукаў хвалі – прадчуванняў адгалоскі Веж бутаваныя муры – страхаў люстраванні                             Бязмежнага блакіту свет – летуценняў цікавосткі Слупоў жалезных парканы – абмежаванняў забароны                             Бурклівы навальніцы гук – жывога сэрца стук Дамоў цагляныя збудовы – уяўлення абцугі                             Бязважкі павуціння рух – лагодны дотык рук Дарог…

nevynosnaja lohkasć zabyccia.

Jak cjažka być, Lohka znikać, Miž dumak moc, Ciemra j sjačo. Imknenne sierca, Dychanne dušy, Žyccio – iskra, Boĺ – pa-uśim. Śvietlyja mary, Cień nadziei, Kachanenne cišyni, Smeh zdaliohk. Daroga važkaja, Lohki krok, Jak być cjažka, Nie bacić miežau. Paet u kožnym z nas, ci nie tak? *** Як цяжка быць, Лёгка знікаць, Між думак моц, Цемра й святло. Імкненьне сэрца, Дыханне душы, Жыццё – іскра, Боль – па-ўсім. Светлыя мары, Цень надзеі, Каханне цішыні, Смех здалёк. Дарога важкая, Лёгкі крок, Як быць цяжка, Не бачыць межаў. Паэт у кожным з нас, ці не так? *** Мілан Кундэра ці гулі с ШІ.