Мінула чатыры гады, а калі б трэ было напісаць радкі пра радасць і цябе, яны  і сення былі б такімі.

У “Завеі, снежань” Мележ піша пра беспрычынную радасць Ганны Чарнушкі. Паралелі з уласнымі пачуццямі не вымусілі чакаць доўга.

Прабач, калі сягоння будзе

Чыстасардэчнасці зашкал,

Бо не хачу, наўпрост, не стану

Спыняць я шчырасці той вал,

Хачу табе сказаць я дзякуй

За тое, што існуеш ты,

Што час знаходзіш і жаданне

Сярод штодзённай мітусні

Цяплом і ўвагай падзяліцца

Хвілінкі радасці аддаць,

Прайсціся побач, прытуліцца,

‘Як твае справы?’ запытаць.

Сярод навалы спраў няпростых,

Што важка леглі на цябе,

Сярод секунд імклівых, злосных,

Не запаволеных нідзе,

Цябе я бачу, адчуваю,

Табе ўдзячнасць аддаю,

Я зразумею, спагадаю,

І, нават, чымсьці падтрымаю,

Хоць шмат зрабіць і не магу.

І гэта мая радасць у сэрцы,

З тае нядаўняе пары,

Прычыну мае і завецца

Тая прычына проста ТЫ.