Так, менавіта ён. З яго ці трохі раней стала зразумелым тое, што адчувалася.

‘Не. Сёння тут ня будзе анічога новага.

Часам гартаючы электронныя ‘старонкі’ нататніка, на вочы трапляюцца радкі, якія між волі пераносяць у мінулае, ужо пражытае і адчутае. Але пазасмак таго часу і тых падзей узрушвае, падымае хвалі з некай патаемнай глыбіні . Хвалі, на той момант, ні вельмі добра ўсведамляемай пяшчоты, хвалі нейкай незразумелай радасці і хвалі падзякі.

Што ж… Сёння тут “Здымак”.

***

Што бачу я на здымку гэтым?

Волата Атланта,

Што лёгка так плечы падставіў сусвету.

Што бачу я на здымку гэтым?

Сэрца бяз межаў,

Адкрытае і цёплае, як сонейка летам.

Што бачу я на здымку гэтым?

Шэрань вачэй,

Што з кожнай хвілінай мне ўсё даражэй.’