Тутэйшы, мясцовы, тут нарадзіўся, тут жыве….

Смуглявы, асабліва заўважна стала як крыху пасівеў, а пасівеў рана, як і усе па мужчынскаму накірунку.

Вочы шэрыя, ад стомы амаль празрыстыя, як мясцовыя аблокі: калі сонца зашмат, то і блакіт праглядае.

Крыху вышэйшы за сярэдні, ні мажны, плечы пакатыя але рукі моцныя.

З дзяцінства працвавў, і ні лічыў гэта за пакуту ці выпрабаванне, шутчэй лічыў гульнёй – скасіць за пяць пракосаў сотку, зараз прынесці пуд вады, ні плот паправіць, а збудаваць памежжа, …

Падчас талакі заўважыў стромкую дзяўчыну, хутчэй яе ўсмешку, з пад шчыльна акручанай хусткі шчокі ў рабацінні і вогненную пасму валасоў. Так і прыжылося ў яго пасля гэтага – Зорка. І сцверділа сваё імя наступным часам – ні заўважала з вышыні сваёй Антося, усмешкі бляск халоднай і валасоў вагеньчык гартаваў яго. Збягала, то вярталася ізноў, надзею адбірала і дарыла пацалунак употай.

Праз час, як думкі пра яе амаль пагаслі, прышла ў хату, села, усмехнулася. Святлей адразу стала ў пакоі, так і злучыў лёс іх дваіх.