Чароўнае сярэднявечча гэта міт?

Ні пагадзіцца здольны той, хто там ні быў.

Ні быў у галечы, голадзе, нястачы,

Хто ні хварэў на пранцы, сіфіліс, гангрэну…

Дзяцей хто ні губляў у пакутах маці бачыў.

Братоў хто ні хаваў, забітых у вайне чужой.

А як жа ш рыцарства і дамы сэрца, запытаеш?

Жалезных і іржавых блях пачуеш скрыгаценне.

Заплаканых вачэй, выгледжваючых з надзеяй у далечы, што вернецца праз невызначаны час той, каго хутчэй за ўсё і ні чакае.

А вершы тагачасныя, веды ў навуках…

Каму патрэбен тых санэтоў слог, калі адсоткаў 90 ні ведаюць як выглядаюць літары?